ของขวัญที่มีค่าที่สุดในโลก คือ "อิสรภาพ" (ตอนแรก)

ขอยกข้อความดี ๆ จากภาพยนตร์อีกสักครั้งนะครับ........

"That's what a ship is, you know. It's not just a keel, and a hull, and a deck, and the sails, that what the ship needs. But what a ship is, what the Black Pearl really is, is freedom."

"สิ่งที่เรือสักลำเป็น มันไม่ใช่แค่กระดูกงูเรือ ลำเรือ องค์ประกอบอื่นหรือใบเรือที่ประกอบกันเป็นเรือลำหนึ่งเท่านั้น แต่สิ่งที่เรือลำหนึ่งเป็น ที่เรือแบล็คเพิร์ล (ไข่มุกดำ) เป็นจริงๆ คือ อิสรภาพต่างหาก"

จากภาพยนตร์เรื่อง The Pirate of the Caribbean ตอน "The cruse of the Black Pearl"

ถ้าเราเข้าใจคำว่า "อิสรภาพ" และเข้าใจว่าความต้องการสูงสุดของมนุษย์คือ "อิสรภาพ" มันก็จะง่ายขึ้น กับการต้องดูแลผู้คนรอบ ๆ ตัว และจะไม่มีปัญหากับคำถามว่า "ทำไม...คน ๆ นั้น จึงเป็นอย่างนั้นอย่างนี้?"....

เอาเป็นว่าผมฟันธงได้เลยว่า 99% ของพฤติกรรมคนรอบ ๆ ตัวเราที่ไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวัง ล้วนมาจากการที่พวกเขาต้องการ "อิสรภาพ" และดิ้นรนเพื่อให้ได้มัน (แม้สักชั่วคราวก็ยังดี)

แต่เราจะทำอย่างไรดี ที่จะดูแลคนที่เรารักไม่ให้ออกนอกเส้นทาง คำตอบก็คือคำถามที่ว่า "เส้นทางของใครล่ะ....ของเขาหรือของเรา?"

ตัวอย่างที่หนึ่ง....ผมให้ลูกสาวทานอาหารเองตั้งแต่วันเกิดครบ 1 ขวบ เพราะผมอยากให้เธอมี "อิสระ" ที่จะเลือกตักอาหารในภาชนะของเธอ, เท่าที่ทักษะการใช้ร่างกายเธอจะทำได้, เท่าที่เธออยากจะกิน  ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมทำอย่างนั้น เพียงผมอยากให้เธอมีอิสระ, มีความสุขกับการกินของเธอเอง ผลที่ได้คือ ผมไม่เคยต้องวิ่งไล่ตามป้อนอาหาร, ไม่เคยต้องเร่งให้เคี้ยว แทนการอมข้าวไว้นาน ๆ ก่อนจะเคี้ยวแล้วกลืนเหมือนเด็ก ๆ คนอื่นเป็น เธอใช้ช้อนซ่อมเก่งตั้งแต่ยังไม่ 2 ขวบ, ใช้ตะเกียบคล่องตั้งแต่ยังไม่ 3 ขวบ ฯลฯ เราพ่อแม่ลูกสามคน มีความสุขกับการทานอาหารพร้อม ๆ กันทุกมื้อ โดยไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับอิสระในการกินของแต่ละคน......

ตัวอย่างที่สอง....เราพ่อแม่ ไม่เคยต้องปลุกลูกสาวให้ตื่น เพื่อไปโรงเรียน ตั้งแต่อนุบาลเป็นต้นมา เพราะเราตกลงกับลูกไว้ตั้งแต่แรกว่า เราจะไม่ปลุกนะ ถ้าลูกอยากตื่นสาย, อยากไปไม่ทันเข้าห้องเรียน ก็เป็นเรื่องของลูกเอง เราให้อิสระกับลูกเต็มที่ ผลก็คือทุกวัน ลูกจะดูแลตัวเองให้ตื่นขึ้นมา เพื่อปลุกคุณแม่ทุกเช้า สาเหตุเพราะ "กลัวไปโรงเรียนไม่ทัน"

ตัวอย่างที่สาม....เราพ่อแม่ ไม่เคยต้องซื้อของเล่น หรือของใด ๆ ที่ลูกอยากได้ และเอ่ยปากขอ สักครั้งเดียว ย้ำ ไม่เคยสักครั้งเดียว (ยกเว้นเรารู้ว่าลูกอยากได้อะไร แล้วเราซื้อให้ตามโอกาส) เพราะเราตกลงกับลูกไว้ตั้งแต่แรกว่า ลูกจะได้เงินรายวันมากพอ และลูกต้องเก็บเงินเองเพื่อซื้อของเล่นที่ลูกอยากได้เอาเอง ผลก็คือ ลูกสาวเราไม่มีของเล่น เพราะเสียดายว่าตัวเลขจำนวนเงินในธนาคารที่ตัวเองเก็บออมฝากเข้าบัญชีไว้นั้นจะลดลง และไม่เคยร้องขอให้ซื้อของเล่น เพราะทุกครั้งที่เคยขอ เราก็จะบอกเธอว่า "ลูกก็มีเงิน...ซื้อเองก็ได้ไม่ใช่หรือ?"

มีต่อนะครับ...........ไปอ่านตอนที่ 2 ที่นี่เลยครับ